Al op jonge leeftijd maakte ik kennis met fotografie. Zowel mijn vader als mijn opa liepen altijd met een camera rond. Mijn opa ontwikkelde die foto's in zijn eigen doka. De geur, het geheimzinnige van de compleet donkere kamer en het langzaam te voorschijn komen van de foto...
ik vond het net toveren wat hij deed!
Een zwart gordijn, een waslijn met knijpers, een tafel en een stoel, grote en kleine maatbekers, lege plastic flessen, flesjes met chemicaliën, een oranje lamp en een thermometer, veel meer stond er niet in opa's donkere kamer. Eigenlijk verboden toegang voor iedereen, maar als je geluk had mocht je wel eens mee naar boven om te kijken of de net ontwikkelde foto's al droog waren. Dan hingen er een handvol foto's aan de waslijn die van muur tot muur in de kamer gespannen was. Vaak allemaal dezelfde foto's, maar met een andere techniek ontwikkeld...opa kon er uren over vertellen. Ik herinner me nog goed dat ik één keer mee mocht kijken toen opa een foto te voorschijn toverde, wat vond ik dat knap!
Mijn vader vond het vooral leuk om foto's te maken, altijd ging zijn camera mee. Daardoor zijn er ontelbaar veel foto's van mijn familie, en als bijna tiener vond ik het heerlijk om door de fotoboeken (die dan weer door mijn moeder werden gemaakt ) te bladeren.
Die fascinatie voor wat mijn vader en opa deden bleef, en zo kwam het dat ik vanaf groep 8 regelmatig met een camera rondliep. Op schoolkamp? De eind musical? Sportdag op de middelbare school? Kennismakingskamp tijdens mijn studententijd? Teamuitje van het werk? Mijn camera was één van de eerste dingen die ik in mijn tas stopte, samen met wat fotorolletjes.
Samen met mijn vader fotografeerde ik mijn 1e bruiloft, hoe leuk en bijzonder is dat! We gingen in 2006 samen op jacht naar onze 1e digitale spiegelreflexcamera en volgden samen een fotocursus om die onder de knie te krijgen. Ik weet nog goed dat we het in het begin enorm moesten wennen aan het digitale, maar kijk ons nu eens gaan! Nu kunnen we onze camera's met onze ogen dicht bedienen (bij wijze van spreke dan, want op zich is dat niet heel handig als je fotograaf bent), en ontwikkelen mijn vader en ik helemaal zelf onze eigen foto's, net als opa dat deed. Niet meer met allerlei chemicaliën in een donkere kamer, maar "gewoon" met behulp van digitale programma's op de computer.
En hoewel dat natuurlijk veel sneller (en veiliger) is, heeft het toch niet de charme die de doka van mijn opa vroeger had...